—– dikkat! yorum spoiler içermektedir ———–

net ve sade bi gangster filmi. fazla şiddet sahnesi yok, şiddetin çok öne çıkmadığı bir film. filmdeki şiddet sahneleri de bir gangster filmine yakışır şekilde dümdüz sert bir acımasızlık içeriyor. tedirgin coninin kilise merdivenlerinde vurulma sahnesini godfatherdaki katedral önünde gerçekleştirilen suikast sahnesine benzettim. gangster türünü oluşturan üç filmden biri ve birincisi bu film. diğer iki filme(halk düşmanı ile yaralı yüz) göre burada gangsterin yükselme hırsı ve narsist egosu üzerinde duruluyor. edward robinsonun mükemmel derecede canlandırdığı sezar bazen aptallık derecesinde bir gözü dönmüşlükle kural engel tanımadan yükseliyor. devlet veya düşmanları tarafından değil, duyguları tarafından mağlup ediliyor. gizli eşcinselliğe varacak şekilde dostuna olan sevgisi yüzünden bütün pozisyonunu yitirecek bir hataya sürükleniyor, bu da seyircinin kendisine duyduğu sempatiyi arttırıyor. sezar namına o kadar düşkün ki o sondaki aptalca komik çıkışı yapıyor. bana göre o çıkış biraz abartılı gerçek dışı olmasına rağmen gene de filmden ve sezar karakterinden, oyunculuktan hoşlandığımı söyleyebilirim. film sonunda gene dümdüz sert bir acımasızlıkla bitiyor. türün diğer büyük örneklerine göre günümüzden değerlendirdiğimizde zayıf kalsa da gerçekten anti kahraman yaratmayı başarmış bir film. öyle ki amerkadaki sansürcüleri ahlak lejyonlarını da tedirgin ediyor ve diğer dönem gangster filmleri “aman gangster olmayın” mesajlı metinler koyuyorlar filmlerin başına