Sisler Rıhtımı, (Orijinal adıyla Le Quai Des Brumes) Fransız şiirsel gerçekçiliğinin simge filmi olarak nitelendirilir. Dönemin simgesel yönetmeni Marcel Carné tarafından, 1938 yılında çekilmiştir.——————–

Filmin Fransa’nın Le Havre limanında geçmesi gerekiyordu, ancak sokaklar aslında sağlam bir sahne üzerine inşa edilmişti.——————–

Eric Rohmer, 18 yaşında bu filmi izlemesinin, sonunda bir film yapımcısı olmak istemesine neden olduğunu belirtti.———————-

Yazar Jacques Prevert, filmi 1930’ların sonundaki izleyiciler için daha alakalı hale getirmek için, 1914’ün Birinci Dünya Savaşı yılı olan orijinal kitabın dönemini, İkinci Dünya Savaşı öncesi 1938 yılına güncelledi.—————–

Film, Carné’nin en çok ilişkilendirildiği şiirsel gerçekçilik tarzında. Lucy Sante şöyle yazıyor: “Port of Shadows, bir zamanlar Fransız sineması fikriyle eşanlamlı olan hemen hemen tüm niteliklere sahip. Gabin’in – bıçakla sosis yemesi, ağzının kenarında bir sigara izmariti varken konuşması ya da kıza ters bir tokat atmak. (Bogart’ın Sam Spade’i oynaması kadar ikonik bir figür olan, özlü Fransız sert adamı. ), ama o yatakta hayat buluyor, 1963’ten önce bir Amerikan filminde gerçekleşmesini hayal bile edemeyeceğiniz bir sahnede. Puslu ışıklar, ıslak parke taşları, kasabanın dışındaki yolu kaplayan kavaklar, felsefi çekim, çevredeki karakterler, hayatta hiçbir şeyin tutkudan daha önemli olmadığı fikri vb şeyler, Hollywood tarafından pek de dikkate alınmayan noktalar.————————–

Frank S. Nugent The New York Times’da filmin “sezonun en sürükleyici ve kışkırtıcı filmlerinden biri” olduğunu yazdı; ona göre, “siyahlar ve griler üzerine, kahkaha atmadan, kapsamlı bir çalışma; ama aynı zamanda tamamen resimsel açıdan dikkate değer derecede güzel bir sinema filmi ve garip bir şekilde akıldan çıkmayan bir dram. Film gösterime girdiği sırada, Fransızların devleti ve ahlaki karakteri hakkında çok olumsuz olduğu için geniş çapta eleştirildi. ——————-

Prömiyerinden altmış yıldan fazla bir süre sonra, Criterion Collection tarafından DVD’si için film hakkında yazan Lucy Sante, filmi “şiirsel gerçekçilik” olarak bilinen tarzın kesin bir örneği olarak nitelendirdi. Düzensiz ana hatlar, düşük ayarlar, romantik kadercilik kahramanların, hikayenin önce tek bir mutluluk anına doğru, sonra da amansız bir kıyamete doğru hareketi – üslubun ayırt edici özellikleri on yıl içinde şu ya da bu biçimde filizlenmişti, ancak Marcel Carné’nin üçüncü uzun metrajlı filminde bir araya geldiler. ————-
Filmin 6:26 zamanında Jean Gabin kamyon şoförünün yanından ayrılırken “Eyvallah” der.