Jean Renoir’ın 1959 yapımı Le Dejeuner Sur L'herbe (Picnic on the Grass) adlı filmi, Édouard Manet’nin 1863 tarihli aynı adlı resim eserini çağrıştırmasından ötürü bu alımlama ve adlandırma meselesi, filmi gösterge bilimsel ve tarihsel olarak ele almaya itmektedir. Oldukça alışkın olunmadık bir konudur Renoir’ın bu filmde ele aldığı unsurlar; çünkü ‘klasik sayılabilecek pastoral bir özne’yi filminin çatısı yapmıştır.

Çoklu kamera sistemi ile çekilen film, televizyon yapımlarından aşina olunan ancak beyaz perde üzerinde pek de rastlanılmayan bir tekniği göstermiştir. Filmdeki oyuncuların her biri Renoir’ın da tabiriyle sadece kendilerini oynamışlardır. Bu da kamera çekim açılarının güçlenmesini sağlamıştır; böylece, oyuncuların kullandığı ifadeler ve aktardığı cümleler daha keskin olmuştur. Filmde kesintisiz olarak devam eden çekim, sette bulunan sadece 7-8 kamera ile yapılmıştır. Bu, yönetmene çekimlerde büyük bir özgürlük alanı sağlamıştı çünkü bu teknik sayesinde bir sahneyi rahatlıkla kesmeden üzerinde düzenleme yapmak daha kolay olmuştu. Renoir, resim eserlerinde de olduğu gibi yaptığı filmlerde her zaman “gerçeklik” duygusunu vermeye çalışmıştı.

Renoir’in filmleri her zaman iki dünya arasındaki mücadele ve zıtlıklar üzerinedir: kötülüğe karşı iyilik, cehalete karşı eğitim, ahlaka karşı ahlaksızlık, mutsuzluğa karşı mutluluk, şehre karşı kasaba vs gibi. Bu bağlamda Le déjeuner sur l’herbe iyi bir Renoir filmi örneğidir, çünkü bu filmde doğaya karşı bilim ile ilgili modern, masalımsı bir anlatı görüyoruz. Yönetmen, kendi pastoral dünyasının doğasına, aksanına, karakterlerine, sadeliğine film boyunca sahip çıkıyor. Yönetmenin kariyerinin son zamanlarına denk düşen, muhteşem renklerin senfonisi olan bu film, gündelik meselelere; bilimin, teknolojinin ve medyanın günlük yaşamdaki rolüne ışık tutar.