Sinema sanatını sevenlerin kaçırmaması gereken bir film. Sinema tarihinin en çok yasaklanan ve tartışılan filmlerinden birisi. Metaforlarla örülü Altın Çağ 1930 Fransa yapımı gerçeküstücü deneysel bir filmdir.

Filmin senaryosunu Luis Buñuel yakın dostu olan Sürrealist ressam Salvador Dalí’yle birlikte yazmıştır.

“Altın Çağ” ın finansmanını sağlayan sanatsever ve zengin asiller Vicomte Charles de Noailles ve eşi Marie-Laure de Noailles aynı yıl Jean Cocteau’nun deneysel avangart filmi Bir Şairin Kanı (Le Sang d’un Poète) filmini de finanse etmişlerdi. Her iki filmin de Hristiyanlık karşıtı mesajlar içerdiğine, aile, devlet, din, vatanseverlik gibi burjuva toplumunun yerleşik değerlerine saldırdığına dair söylentiler yaygınlaşınca Vikont üyesi bulunduğu Paris Jokey Kulübü’nden çıkartıldı, hatta Katolik Kilisesinden de aforoz edilme tehdidi bile aldı.

Bir türlü kavuşamadıkları için burjuva toplumuna savaş açmış iki aşığın öyküsünün anlatıldığı filmde sert bir toplum eleştirisi yapılır. Filmde entelektüel ama sadistik bir taşlama vardır.
Zaten çağının çok ilerisinde alışılmadık çarpıcı yenilikler ve erotik sahneler de içeren film ilk gösterisinde tepki çekmiş, tutucu protestocular sinema salonuna saldırmışlardı. Hattâ filmin gösterildiği Studio 28 adlı sinema salonuna bomba da atılmıştı. Bunun üzerine film yasaklanmış ve 50 yıl boyunca sadece sinemateklerde ve özel gösterimlerde izlenebilmişti. ABD’de 1 Kasım 1979’da ticari gösterime girebilmiştir.

Bu sürrealist ve deneysel film Buñuel’in gelenekçi ve tutuculara bir tepkisidir. Senaryoyu birlikte yazdıkları sürrealist ressam Salvador Dalí ise kendi amacının “İçinde yaşadığımız toplumun alçakça işleyişini gözler önüne sermek!” olduğunu belirtmişti.

Buñuel, “Altın Çağ” da bilinçaltına büyük ölçüde yer vermiş, düşle gerçeğin sınırlarını ortadan kaldırmıştır. Bilinçaltı ile akılcılığı muhteşem bir çatışmasının gösterildiği bu filmde çok sayıda erotik sembol de yer almaktaydı. Filmde birçok gerçeküstü rüyamsı görüntü birbiri arkasına sıralanır. Bu görüntü bombardımanı hem seyircideki gerçeklik duygusunu sarsmak, hem de birbirine bağlı bir simgeler dizisi meydana getirmek amacıyla yapılır. Film Freud’un düşüncelerine sıkı sıkıya bağlıdır. Buñuel de Freud gibi kültürü cinselliğin gizlenmesi olarak görür.

Film boyunca bir çok sembol ile karşılaşan seyirciyi zorlayan ama bu türü sevenler içim de fazlasıyla memnun eden bir baş yapıt.