Imitation of Life – Zehirli Hayat Yapımcılığını Ross Hunter’ın yaptığı, Universal International tarafından yayınlanan , Douglas Sirk tarafından yönetilen 1959 Amerikan drama filmidir. Sirk’in Almanya’ya gitmeden önceki son Hollywood filmiydi ve ırk, sınıf ve cinsiyet konularını ele almaktadır. Imitation of Life , Fannie Hurst’ün 1933 yılında yazdığı aynı adlı romanının ikinci film uyarlamasıdır; John M. Stahl’ın yönettiği ilk film (Kırık Hayatlar) 1934’te gösterime girdi. Douglas Sirk filmi çekmeden önce Fannie Hurst’ün romanını okumuş ama Kırık Hayatlar’ı (1934) izlememişti. Önceki film, romanın olay örgüsüne bu yeniden yapımdan çok daha yakındır. 2015 yılında BBC Online, film eleştirmenleri tarafından yapılan bir ankete dayanarak filmi şimdiye kadar yapılmış en iyi 37. Amerikan filmi seçti. Ross Hunter, kısıtlı bir bütçeye rağmen müsrif bir prodüksiyon sürdürmekte ısrar etti. Setlerde her zaman gerçek çiçekler kullandı ve mücevherler de Laykin et Cie tarafından sağlanan gerçek mücevherlerdi ve 1 milyon dolar değerindeydi. Douglas Sirk, oyuncularıyla nazikçe çalıştı. Bir sahnenin nasıl oynanması gerektiğini dikte etmek yerine, her oyuncuyu bir kenara çeker, ne istediğini söyler ve bu konuda oyuncunun ne hissettiğini sorardı. Sirk’ün Imitation of Life filmi 17 Mart 1959’da Chicago’da, ardından 20 Mart’ta Los Angeles’ta ve 17 Nisan’da New York City’de prömiyer yaptı. New York açılışının ardından, Universal filmi 30 Nisan’da genel gösterime sokmadan önce iki hafta boyunca ABD’de bir numara oldu. Filmin 1934 versiyonu – birçok eleştirmen tarafından “pembe dizi” olarak alaya alındı. Imitation of Life , 6,4 milyon dolar hasılatla 1959’un en çok hasılat yapan altıncı filmiydi ve o yıl Universal-International’ın en çok hasılat yapan filmi oldu . Hiro, romanın aksine, ikinci filmin birinciden “daha ünlü” olduğunu yazdı. Bu, Universal’in o zamana kadar en çok hasılat yapan filmi ve Lana Turner’ın şimdiye kadarki en başarılı filmi oldu. Turner’ın kârın yarısı için yaptığı anlaşma, özellikle beşinci kocası Fred May’in paranın çoğunu gayrimenkule yatırmasıyla hayatının geri kalanında mali açıdan rahat etmesini sağladı. Anneler ve kızlarının ilişkilerine odaklanan bu film, Lana Turner’ın, kendisi ve kızı Cheryl Crane’in karıştığı bir skandaldan bu yana ilk filmiydi. Bir yıl önce, on dört yaşındaki Crane, Turner’ın erkek arkadaşı Johnny Stompanato’yu bıçaklayarak ölümüne neden olmuştu. Mickey Cohen’in kötü şöhretli çetesinin bir parçası olan Stompanato, Turner’ı dövüyordu ve mahkeme, Crane’in annesini korumak için nefsi müdafa yaptığına karar verdi. Bununla birlikte, öldürme ve ardından gelen skandal, Turner ile kızı arasında bir sürtüşme yarattı ve Turner’ın film kariyeri ciddi şekilde bitme noktasına geldi. Ancak Turner, deneyiminin acısını bu filme kanalize etti. Film, mali ve eleştirel açıdan başarılı oldu ve oyuncu için bir geri dönüş aracı oldu. Johnny Stompanato skandalından sonra Lana Turner’ın ilk filmine halkın yoğun ilgisi nedeniyle yapımcı Ross Hunter, çekimlerin ilk gününde seti basına açtı. Hatta Turner’ın davayla ilgili hiçbir soruyu yanıtlamayacağı şartıyla bir basın toplantısı düzenlediler. Juanita Moore, filmdeki en büyük ikinci role sahip olmasına rağmen, çok daha küçük rollere sahip oyuncuların ardından ismi yedinci sırada yer aldı. Bir tür bedel olarak, jenerikte “Juanita Moore’u, Annie Johnson rolünde sunarız” yazıldı. Universal, filmin tanıtımına karşı bir miktar dirençle karşılaştı ve reklam kampanyasını Güney için uyarladı. Bir stüdyo temsilcisinin, “Beyaz güneyliler, ırk sorununu ele aldığı ilan edilen filmlerden kaçınırlar” dediği aktarıldı. 2 Şubat 1959’da Hollywood Reporter, LA Tribune editörü Almena Lomac çok sayıda gönderilen şu telgrafı yeniden bastı. “Film, Zenci ırkına bir iftiradır. Çocuklarımıza ve zenci anneye iftira atıyor. Ulusal birlik, uyum, barış, ahlak ve ırklar arası saygı adına yasaklanmalıdır. ” Susan Kohner’ın oynadığı rol için Natalie Wood düşünüldü. Pearl Bailey, başlangıçta Annie Johnson rolü için düşünülmüştü. Çoğu beyaz olan birçok aktris, 1959’daki yeniden yapımda Sarah Jane rolü için deneme çekimlerine tabi tutulsa da, rolü Çek-Yahudi göçmen Paul Kohner ve aktris Lupita Tovar’ın Meksika doğumlu kızı Susan Kohner kazandı. Karin Dicker, bu filmde genç Sarah Jane olarak ilk çıkışını yaptı. Film, Susan Kohner ve Juanita Moore’un Oscar’a aday gösterilen tek performanslarını içeriyor. Hem Moore hem de Kohner, 1959 En İyi Yardımcı Kadın Oyuncu Akademi Ödülü’ne ve En İyi Yardımcı Kadın Oyuncu dalında 1959 Altın Küre ödülüne aday gösterildi. Her iki oyuncu da Oscar’ı kazanmazken, Kohner performansıyla Altın Küre’yi kazandı. Moore, 1959 Laurel Ödülleri’nde En İyi Kadın Yardımcı Performans kategorisinde ikinci oldu ve film, En İyi Drama ödülünü kazandı. Douglas Sirk, 1959’da Amerika Yönetmenler Birliği Ödülü’ne aday gösterildi. Bu filmin En İyi Orijinal Şarkı Oscar adaylığı kazanmak amacıyla bestelenen şarkısında, vokal tarzı açıkça Nat King Cole’dan esinlenen Earl Grant’e ait bir vokal yer alıyor. Cole’un, sonunda Akademi Ödülleri’ne aday gösterilen film şarkılarında vokal yapma geçmişi göz önüne alındığında, Grant’in Cole’u taklit etmesinin bir tesadüften daha fazlası olduğunu varsaymak mantıklıdır. ————————————-BU BÖLÜM SPOİLER İÇERMEKTEDİR——————————-Gospel müzik yıldızı Mahalia Jackson bir kilise korosu solisti olarak karşımıza çıkıyor. Mahalia Jackson filmin cenaze sahnesinde şarkı söylemeye başladığında Lana Turner kontrolünü kaybetti ve gözyaşları içinde karavanına kaçtı. Hiçbir tartışma onu kiliseye dönüp sahneyi çekmeye ikna edemeyince, makyözü yüzüne tokat atarak onu histerisinden kurtardı. Daha sonra sete döndü ve sahneyi mükemmel bir şekilde tamamladı.—–Mezuniyet sahnesi, Lana Turner’ın gerçek hayattaki kızı Cheryl Crane’in gittiği okullardan biri olan Town & Country School’da çekildi.———Siyah bir hastayı tedavi eden beyaz bir doktor sahnesi o yıllarda New York çevresi için bile cüretkar kabul edilmiştir.———1950’lerden sonra film, özellikle Sarah Jane rolünde beyaz bir aktris rol aldığı için sık sık ırkçı olmakla suçlandı. Oysa çekildiği yıllarda da ırkçılar tarafından eleştirilmişti.——–Imitation of Life’ın 1959 versiyonunun olay örgüsü, orijinal kitaptan ve 1934 film versiyonundan çok sayıda büyük değişikliğe sahiptir. Orijinal hikayede, “Lora” karakteri Bea Pullman, hizmetçisi Delilah’ın aile waffle tarifinin (1934 film versiyonunda bir gözleme tarifi) ticari üretimiyle başarılı oldu. Sonuç olarak beyaz iş kadını Bea zengin olur. Delilah’a kârın% 20’si teklif edilir, ancak reddeder ve Bea’nin görevine bağlı asistanı olarak kalmayı seçer. Önceki filmde de Peola (Sarah Jane) karakteri geri dönüyor, annesinin cenazesine gidiyor ve pişmanlık duyuyor, Molly Hiro tarafından bir öncekiyle “neredeyse aynı” olarak tanımlanan bu sahne, romanda bölgeyi ebediyen terk etmesiyle sonuçlanır.————–

Yönetmen Douglas Sirk ve senaristler Eleanore Griffin ve Allan Scott, Brown – Eğitim Kurulu davası ve Montgomery otobüs boykotu gibi Sivil Haklar Hareketinin kilometre taşları sırasında böyle bir hikayenin kabul edilmeyeceğini hissettiler, ancak ırk ayrımcılığı ve eşitsizlikler hala devam ediyordu. Hikaye değiştirildi, böylece Lora kendi yetenekleriyle bir Broadway yıldızı oldu ve Annie, Lora’nın çocuğuna dadı olarak hizmet ederek ona yardım etti. Yapımcı Ross Hunter, bu plan değişikliklerinin Lana Turner’ın bir dizi göz alıcı kostüm ve gerçek mücevher modellemesine olanak tanıyacağının farkındaydı, bu da o dönemde kadın izleyicilerin ilgisini çekecek bir şeydi. Lana Turner’ın Imitation of Life için gardırobunun maliyeti 1.078 milyon doları aştı ve bu, onu o dönemde sinema tarihinin en pahalılarından biri haline getirdi.——-20. yüzyılın sonlarından beri, Imitation of Life eleştirmenler tarafından yeniden değerlendirildi. Sirk’ün Amerikan kariyerinin bir şaheseri olarak kabul edildi. Emanuel Levy, “1950’lerde yönetilen dört başyapıttan biri olan, görsel olarak gösterişli, titizlikle tasarlanmış ve güçlü bir şekilde canlandırılan Imitation of Life, Sirk’in tacındaki mücevherdir ve Hollywood kariyerinin finalidir” diye yazdı. ——-Sirk, kendi versiyonunda Annie-Sarah Jane ilişkisine hikayenin orijinal versiyonlarından daha fazla ekran süresi ve daha fazla yoğunluk sağladı. Eleştirmenler daha sonra Juanita Moore ve Susan Kohner’ın filmde Turner’dan rol çaldığı yorumunu yaptı. Sirk, dikkati iki siyah karakterin sorunlarına çekmek için Turner’ın rolünü biraz arka plana attığını söyledi. Sirk’ün ırk ve sınıf meselelerini ele alışı da dönemin sorunlarını yakaladığı şeklinde takdir edilmektedir. 1997’de yazan Rob Nelson, “Temel olarak, siyah karakterlerin (ve filmin) kendilerinin 50’ler dönemi ırkçılığının ürünleri olduğunu sezdirdiğini yazdı.