Nüfus bilimcileri her makalelerinde Güney Amerika halklarının her açıdan,kendi aralarında bile farklılıklar gösterecek kadar etnik kökeknlere,geleneklere ayrıldıklarınıdile getirirler.Sosyolojik açıdan Dünyanın diğer ülkelerine nazaran ”ayrı bir dünya” olarak ele alınır Güney Amerika kıtası.
Kıta sineması olarak sinemaseverlerin alışık olduğu konuları,çok sıradışı bir normda izliyoruz bu filmde.Karşımızda yine uyuşturucu çeteleri,yoksulluk,sosyo-ekonomik uçurumlar,favela yaşamına dair ne varsa makul bir şekilde sunuluyor bizlere.Ama alışılageldik bir anlatım dili yok karşımızda bu defa.Her şeyden önce bu bir yol filmi.Klasik hollywood yol filmlerinde alıştığımız tarzda,zamanın içinde varılacak noktaya dek trajedi ile karşılaşmıyoruz.Bağımsız sinema dilinin aynı dili kullanan kurgu metedu da işlenmiyor filmde.Yol filminde yol da olmak ne kadar öenmlidir acaba ? Daha doğrusu yok filminde kullanılan taşıtlar neden hep otomobil vs,gibi kara taşıtları olur ? Bir tren üzerinde yolculuk eden insanların sığınağı haline gelirse,nereye gittiği belli olmayan karakterlerin yazgıları nasıl tahmin edilir ?
İyi bir film her zaman masa başında iyi bir film halini alır.Senaryosu da yönetmenin kaleminden çıkmış filmde,bilindik bir hikayenin yine aynı bilindik karakterlerin,iç dünyaları ön planda bu sefer filmde.Yönetmen kamerasını öyle yerlere sabitliyor ki,seyircilerin ilgisini çekmemesi zor hakikaten.Pitoresk sekanslarla desteklenen çaresizlik anlarında bile,seyircide kasten duygu tetiklenmesi yapılmış burada hissi uyanmıyor,oyuncular o kadar doğal her anda.Edebiyattan beslenen bir yönetmen olduğu diyaloglar da ki,naiflikten ve içsellikten geçiyor seyircilere.Bunun yanında bir kaç felsefi soru sormaktan da geri durmuyor Fukunaga,hırs insani bir ihtiyaç mıdır ? Ucu açık nedenlerden dolayı, hissizleşen insan maddesel olarak güce muhtaç mıdır ? İlahi inançlar ile sorun yaşayan karakterler sığınacak bir yer bulabilecek mi ? Jean-Paul Sartre’ın insan yüzünün gizemli zaafı adlı eserinde bahsedildiği gibi varlık özden önce gelir.Bir bilinmezi soluk soluğa izlediğimiz filmde,yönetmen kasıtlı olarak,şehir manzaraları göstermiyor bize,kendi başlarına bir cendere içinde kalan karakterlerin çaresizliği film boyunca irite etmiyor bizi.Sert,sert olduğu kadar dokunduğu yeri iyileştiren bir film,çok rahatsız edici bir iki sahne de gerçeklik hisi o kadar sade çekilmiş ki,kısa bir şok yaşayıp,kaldığımız yerden devam ediyoruz soluk soluğa kalmaya.Herkesin kendine ait bir dünyası olsa da,aynı dünyayı paylaşıyoruz,acıların,çaresizliğin,umutların,aldığımız nefesin hepsi aynı sadece farklı görünüyor bize.Şiirin nerede başladığını bilenler,hayatı yaşanılır kılıyor her yerde…