Jean Epstein, birkaç kitabının yayınlanmasıyla kendisini bir film teorisyeni olarak görüyordu ve ilk iki filmi Pasteur (1922) ve L’Auberge rouge (1923) ile fikirlerini pratik içinde keşfetmeye başlamıştı.Filmin yönetmeni Jean Epstein, “yalnızca en düşük melodramın halkın ilgisini çekebileceğine inananların güvenini kazanmak için” basit bir aşk ve şiddet hikayesi çekmeyi seçtiğini söyledi. “Trajedinin soyluluğuna ve mükemmelliğine yaklaşabilecek kadar ağırbaşlı, basit, türe bağlı tüm geleneklerden o kadar arınmış bir melodram” yaratmayı amaçladı.—————–

Senaryo bir gecede yazıldı.——————-

Jean Epstein, Abel Gance’ın La Roue (Tekerlek) filminden çok etkilenmişti ve Coeur Fidele’de (Sadık Kalp) ritmik kurgu, bindirmeler, yakın çekimler ve bakış açısı çekimleri kullandı.——————–

Devasa gemileri ve Marsilya’nın kasvetli, ıssız rıhtımlarını gösteren görüntüler, şiirsel gerçekçiliğin erken bir temsilidir. Şiirsel gerçekçi filmler, belgesel filmlerde tasvir edilen gerçek mekanları göstermeye çalışmak yerine gerçekçiliği yeniden yarattı. Oldukça stilize edilmişlerdi ve genellikle tamamen stüdyolarda çekildiler. Bu filmler, genellikle işsiz ya da suçlu olarak toplumun kıyısında yaşayan karakterleriyle hayata kaderci bir bakış açısına sahipti. Hayal kırıklığıyla geçen bir hayatın ardından karakterler aşkta son bir şans elde ederler ama sonunda tekrar hayal kırıklığına uğrarlar ve filmler genellikle hayal kırıklığı ya da ölümle biter. Genel ton genellikle nostaljiyi ve acıyı andırır. Bazen filmlerin temsili yönlerine dikkat çeken yüksek bir estetizm nedeniyle “şiirsel”dirler.——————

Film ilk vizyona girdiğinde izleyiciler tarafından pek başarılı bulunmamıştı. 1923’te Paris’teki ilk gösterimi sonrasında, seyircilerdeki anlaşmazlıklar nedeniyle üç gün sonra iptal edildi. Film bir yıl sonra yeniden gösterime girdiğinde, seyirci sayısında sürekli bir düşüş oldu.——————–

Epstein, panayır sahnelerini çekerken, Marie’nin baş döndürücü engellenen aşk deneyiminin görsel ifadesini sağlayan yüksek hızlı bir dönen sekans oluşturmak için kamerasını bir atlıkarıncaya bağladı. Filmin uçuşa aşina olmayan ilk izleyicileri için, atlıkarıncanın kopya uçaklarının görüntüsü ve ekranı çevreleyen çevredeki manzara benzeri görülmemiş ve kafa karıştırıcı oldu. Modern eleştirmenler bu filmi 3 boyutlu filmlerin erken habercisi olarak gösteriyorlar.—————

Epstein, Coeur fidèle’nin senaryosunu kız kardeşi Marie ile birlikte yazdı, Epstein, Marie’nin senaryoyu yazması hakkında “Ancak kalbi orada değildi. Tek bir gecede kesip attığını” iddia etti.———————

Jean Epstein kariyerine edebiyat ve film eleştirmeni olarak başladı. “Görmenin en gelişmiş duyu olduğunu ve sinemanın yeni bir bilinç sistemi oluşturduğunu” iddia etti. Sinemayı sanat ve bilimi, düşünce ve duyguyu, hareket ve ışığı birleştiren eşsiz bir araç olarak gördü. “Hayat lineer bir anlatı değildir. Her yere götürebilecek bir dizi durumdur. Hayatta olduğu gibi sinemada da önemli olan, zaman içinde, kare kare veya günbegün sürekli hareketimizi oluşturan küçük hareketler ve anlar vardır.”——————–

Epstein, Abel Gance’in yakın zamanda tamamladığı La Roue’dan çok etkilenmişti ve Cœur fidèle’de benzer şekilde ritmik kurgu, bindirmeler, yakın çekimler ve bakış açısı çekimleri uyguladı. Açılış sekansı, Marie’nin liman barındaki durumunu montaj yoluyla kurar: yüzünün, ellerinin ve temizlediği masa ve bardakların yakın plan görüntülerini görürüz. Daha sonra, Jean ile ilişkisini yansıtmak için deniz ve liman görüntüleri kesişir ve üst üste bindirilir. Filmin bir panayır alanında geçen en ünlü sekansı, aşk üçgeninin artan gerilimini göstermek için ritmik kurgudan yararlanıyor. Filmin ikinci yarısında Epstein, durumun melodramını ve Petit Paul’un içki içmesi gibi öznel durumları iletmek için dramatik aydınlatma efektleri ve lens bozulma efektleri kullanıyor.—————-

Filmin teknik deneyleri, ortamın gerçekçiliği ile baştan sona dengelenmiştir. Karakterler gösterişsizdir ve ucuz lojmanlarda yaşayan, kaba bar odalarını sık sık kullanan bir işçi sınıfı ortamına aittir. Cœur fidèle, (Louis Delluc’un Fièvre’sinin ardından ve Alberto Cavalcanti’nin “En rade”sini dört gözle bekleyen) Marsilya rıhtımının konumunu kullanan birkaç erken filmden biridir. Gemilerin ve terk edilmiş rıhtımların görüntüleri bir stile katkıda bulunur. Önümüzdeki on beş yılda “şiirsel gerçekçilik” olarak nitelendirilecektir (bkz. L’Atalante, Quai des brumes (Port of Shadows)).——————–

Film seyirci gözünde başarılı değildi. 1923’te Paris’teki ilk gösterimi üç gün sonra sona erdi. Ancak eleştirmenler ve diğer film yapımcıları arasında Cœur fidèle büyük ilgi gördü. Georges Sadoul, filmin “bir sansasyon yarattığını ve [Epstein’ın] en iyi filmi olmaya devam edeceğini” söyledi; “gündelik hayata olan bağlılığıyla hala bize dokunuyor”. René Clair bu konuda coşkuyla şunları yazdı: “Bugün sinemanın kaynaklarını anlamak istiyorsanız Cœur fidèle mutlaka görülmeli. …Bir filmin sinemaya layık olması zaten çok hoş bir mucizedir! Cœur fidele buna layıktır. Birden fazla nedenle.”